بررسی تاثیر رواندرمانی مثبت نگر بر سخت کوشی و شادکامی دانش آموزان دختر پایه سوم دبیرستان شهرستان مرند سال ۱۳۹۳

هدف: پژوهش حاضر به منظور تعیین اثر بخشی آموزش روان درمانی مثبت نگر بر سخت رویی وشادکامی دانش آموزان در سال تحصیلی 94-93 انجام شده است. روش: این پژوهش نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون- پس آزمون با گروه کنترل است. جامعه آماری پژوهش را دانش آموزان پایه سوم دبیرستانهای دخترانه شهرستان مرند تشکیل می دهد انتخاب نمونه بدین صورت بود که ابتدا با تعدادی از دبیرستانهای دخترانه شهرستان مرند مکاتبه شد و از بین آنها یکی از دبیرستانها حاضر به همکاری شد. پس از مراجعه به این دبیرستان به منظور شناسایی دانش­آموزان با علایم شادکامی وسخت رویی پایین، پرسشنامه های شادکامی اکسفورد و سخت رویی کوباسا بر روی کلیه دانش اموزان پایه سوم این دبیرستان اجراشد و دانش آموزانی که سخت رویی وشادمانی آنها پایین تر از سطح متوسط بود، مشخص و از بین آنها 30 نفر به صورت تصادفی انتخاب شد و سپس یک گروه به حکم قرعه به عنوان گروه آزمایش(12نفر) و گروه دیگر به عنوان گروه گواه (18نفر)تعیین شد. متغیر مستقل (آموزش روان درمانی مثبت نگر) روی گروه آزمایش طی 8 جلسه 90 دقیقه ای اجراشد و بعد از آخرین جلسه برای هر دو گروه پرسشنامه های سخت رویی وشادکامی در مرحله  پس آزمون اجرا شد. یافته ها: ضمن تایید فرضیه های پژوهش نتایج نشان دادند که آموزش روان درمانی مثبت نگر میزان سخت رویی وشادکامی را دربین دانش آموزان مورد مطالعه افزایش داده است و از نظر آماری نیز معنادارمی باشد(05/0p<). نتیجه­ گیری: روان درمانی مثبت نگر بر میزان سخت رویی دانش آموزان مورد مطالعه موثر بوده و آن را افزایش داده است؛ همچنین درمانی مثبت نگر میزان شادمانی را نیز بین دانش آموزان مورد مطالعه افزایش داده است